Pracodawca zobowiązany jest przede wszystkim do stworzenia pracownikowi możliwości dysponowania zarobkiem w określonym terminie. Zgodnie z art. 354 § 2 k.c. wierzyciel (pracownik) powinien współdziałać z dłużnikiem (pracodawcą) przy wykonywaniu zobowiązania. Pracownik powinien zatem odebrać należność przygotowaną do wypłaty w ustalonym miejscu, terminie i czasie. Pracodawca nie może wobec tego ponosić odpowiedzialności za to, że pracownik nie podjął sumy prawidłowo przygotowanej do wypłaty. Jeżelipracodawca nie posiada przedłożonego przez pracownika upoważnienia do odbioru wynagrodzenia przez inną osobę albo też pracownik nie udzielił zgody na przekazanie wynagrodzenia w innej formie niż do rąk własnych, to pracodawca uprawniony jest do przesłania go przekazem pocztowym pod adres zamieszkania. Czynności tej dokonuje jednak na własne ryzyko, np. godząc się na konsekwencje wynikające z doręczenia przesyłki osobie nieuprawnionej.

Ciężar dowodu co do prawidłowego dokonania wypłaty wynagrodzenia spoczywa na pracodawcy (art. 6 k.c. w zw. z art. 300 k.p.). Pracodawca w razie sporu przed sądem powinien mieć dowody potwierdzające, że próbował się skontaktować z pracownikiem oraz że fakt niewypłacenia wynagrodzenia wynika z zaniechania pracownika.

Pracodawca może zwolnić się z długu także przez złożenie świadczenia do depozytu sądowego zgodnie z 467 k.c.